MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
NAZWA
mount - montuj system plików
SKŁADNIA
mount [-lhV]
mount -a [-fFnrsvw] [-t typ_systemu]
mount [-fnrsvw] [-o opcje [,...]] urządzenie | katalog
mount [-fnrsvw] [-t typ_systemu] [-o opcje] urządzenie
katalog
OPIS
Wszystkie pliki dostępne w systemie UNIX są zorganizowane
w jednym wielkim drzewie, hierarchii plików, zakorzenionej
w /. Pliki te mogą być położone na wielu urządzeniach.
Polecenie mount umożliwia przyłączenie systemu plików zna
jdującego się na danym urządzeniu do wielkiego drzewa
plików. Odwrotnie, polecenie umount(8) powoduje odłączenie
go.
Standardowa postać polecenia mount to
mount -t typ urządzenie katalog
Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na
danym urządzeniu (które jest typu typ) w zadanym katalogu.
Poprzednia zawartość (jeśli istniała) i właściciel oraz
prawa katalogu katalog stają się niewidzialne na czas
przyłączenia (zamontowania) nowego systemu plików. W tym
czasie ścieżka katalog odnosi się do korzenia systemu
plików na podanym urządzeniu.
Trzy formy wywołania niczego faktycznie nie montują:
mount -h
wypisuje komunikat pomocy,
mount -V
wypisuje wersję, a samo
mount [-l] [-t typ]
pokazuje listę wszystkich zamontowanych systemów plików
(typu typ). Opcja -l ujmuje w zestawieniu również etyki
ety (ext2, ext3 i XFS). Patrz niżej.
Od wersji 2.4.0 Linuksa możliwe jest ponowne zamontowanie
części systemu plików w innym miejscu. Służy do tego
wywołanie:
mount --bind stary_katalog nowy_katalog
System plików proc nie jest związany z żadnym urządzeniem
specjalnym i podczas jego montowania zamiast nazwy
urządzenia można użyć dowolnego słowa kluczowego, np.
proc. (Zwyczajowy wybór none jest mniej udany: komunikat
błędu `none busy' od umount może być mylący.)
Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku
(specjalnego urządzenia blokowego), jak np. /dev/sda1,
lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w wypadku
Linux 2.0 14 września 1997 1
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
montowania NFS, urządzenie może wyglądać tak:
knuth.cwi.nl:/dir. Specjalne urządzenie blokowe można
wskazać podając etykietę wolumenu lub UUID (zob. opcje -L
i -U poniżej).
Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5), może zawierać wiersze
opisujące, jakie urządzenia gdzie są zazwyczaj montowane i
przy użyciu jakich opcji. Plik ten może być używany na
trzy sposoby:
(i) Polecenie
mount -a [-t typ]
(zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamon
towanie wszystkich systemów plików (danego typu)
wymienionych w fstab, poza tymi, których wpisy zawierają
słowo kluczowe noauto. Podanie opcji -F spowoduje, że
mount się rozdzieli na kilka procesów, tak że systemy
plików będą montowane równocześnie.
(ii) Podczas montowania systemu plików wymienionego w
fstab, wystarczy podać tylko nazwę urządzenia lub tylko
punkt montowania.
(iii) Tradycyjnie tylko superużytkownik może montować sys
temy plików. Jednak jeśli fstab w danym wierszu zawiera
opcję user, to każdy może zamontować odpowiadający temu
wpisowi system plików.
Tak więc, jeśli mamy wiersz
/dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide
to dowolny użytkownik może zamontować system plików
iso9660 umieszczony na CD-ROM-ie, posługując się polece
niem
mount /dev/cdrom
lub
mount /cd
Szczegóły opisuje fstab(5). Tylko użytkownik, który
zamontował system plików może ponownie go odmontować.
Jeżeli zachodzi potrzeba, by odmontowywać mógł każdy, w
odpowiednim wierszu fstab należy zamiast user wpisać
users. Opcja owner przypomina opcję user, poza tym, że
dany użytkownik musi być właścicielem odpowiedniego pliku
specjalnego. Jest przydatna np. w przypadku /dev/fd jeśli
skrypt zgłoszeniowy (login script) czyni danego użytkown
ika korzystającego z konsoli właścicielem tego urządzenia.
Programy mount i umount opiekują się listą obecnie zamon
towanych systemów plików, znajdującą się w pliku
/etc/mtab. Jeśli nie podano argumentów dla mount, to wyp
isywana jest ta lista. Gdy zamontowany jest system plików
proc (powiedzmy, że w /proc), pliki /etc/mtab i
/proc/mounts mają bardzo podobną zawartość. Pierwszy ma
trochę więcej informacji, takich jak opcje montowania,
lecz niekoniecznie jest aktualny. (zobacz opcję -n
Linux 2.0 14 września 1997 2
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
poniżej). Możliwe jest zastąpienie /etc/mtab dowiązaniem
symbolicznym do /proc/mounts, ale w ten sposób tracona
jest część danych, a szczególnie mniej wygodna będzie
praca z urządzeniem loop.
OPCJE
Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu mount jest
ustalany przez pobranie opcji dla danego systemu plików z
fstab, a następnie zastosowanie wszelkich opcji podanych
argumentem -o, a na koniec opcji -r lub -w, o ile ist
nieją.
Opcje dostępne dla polecenia mount:
-V Wypisuje wersję.
-h Wypisuje komunikat pomocy.
-v Tryb verbose (gadatliwy).
-p num Jeżeli montowanie wymaga podania hasła, to jest ono
czytane z deskryptora pliku num zamiast z termi
nala.
-a Montuje wszystkie systemy plików (zadanych typów)
ujęte w fstab.
-F (Użyte w połączeniu z -a.) Dla każdego urządzenia
tworzy nowy proces równoległy mount. Powoduje to
równoległy przebieg montowania różnych urządzeń lub
różnych serwerów NFS. Zaletą jest większa szybkość:
także przekroczenia czasu dla NFS będą wyznaczane
równolegle. Wadą jest to, że montowania wykonywane
są w niezdefiniowanej kolejności. Nie można zatem
zastosować tej opcji do równoczesnego montowania
/usr i /usr/spool.
-f Powoduje wykonywanie wszystkiego poza faktycznym
wywołaniem funkcji systemowej. Jeśli nie jest to
oczywiste: ,,udaje'' to montowanie systemu plików.
W połączeniu z flagą -v przydaje się do ustalenia,
co usiłuje zrobić polecenie mount. Może być też
używana do dodawania wpisów dla urządzeń, które
zamontowano wcześniej z opcją -n.
-l Dokłada etykiety ext2, ext3 i XFS do wyjścia wyp
isywanego przez mount. Żeby opcja ta mogła
działać, mount musi mieć prawo odczytu urządzania
dyskowego (np. suid root). Etykietę dla ext2 i ext3
nadaje się za pomocą narzędzia e2label(8), zaś dla
XFS - stosując xfs(8).
-n Montuje bez zapisywania w /etc/mtab. Jest to
Linux 2.0 14 września 1997 3
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
niezbędne na przykład gdy /etc znajduje się na sys
temie plików tylko dla odczytu.
-s Toleruje nieodpowiednie opcje montowania, zamiast
kończyć pracę niepowodzeniem. Powoduje to
ignorowanie opcji montowania, które nie są obsługi
wane przez dany system plików. Nie wszystkie sys
temy plików rozpoznają tę opcję. Istnieje ona dla
wspomożenia linuksowego automountera opartego na
autofs.
-r Montuje system plików w trybie tylko dla odczytu.
Synonimem jest -o ro.
-w Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu.
Tak jest domyślnie. Synonimem jest -o rw.
-L label
Montuje partycję posiadającą podaną etykietę label.
-U uuid
Montuje partycję mającą podany uuid. Te dwie opcje
wymagają istnienia pliku /proc/partitions (obecnego
od wersji 2.1.116 Linuksa).
-t typ_systemu_plików
Argument występujący po -t jest używany do wskaza
nia rodzaju systemu plików. Obecnie obsługiwane są
: adfs, affs, autofs, coda, coherent, cramfs,
devpts, efs, ext, ext2, ext3, hfs, hpfs, iso9660,
jfs, minix, msdos, ncpfs, nfs, ntfs, proc, qnx4,
reiserfs, romfs, smbfs, sysv, tmpfs, udf, ufs, ums
dos, vfat, xenix, xfs, xiafs. Zauważ, że coherent,
sysv i xenix są równoważne i że xenix oraz coherent
zostaną kiedyś usunięte -- należy zamiast nich
stosować sysv. Od jądra wersji 2.1.21 typy ext i
xiafs już nie istnieją.
Dla większości typów, jedyne, co robi program
mount, to po prostu wywołuje funkcję systemową
mount(2), i nie jest tu wymagana żadna szczegółowa
wiedza o danym systemie plików. Jednakże dla kilku
typów (jak np. nfs, smbfs, ncpfs) konieczny jest
niezaplanowany kod. Kod dla nfs jest wbudowany, ale
smbfs i ncpfs mają osobny program montujący. Żeby
umożliwić jednolite traktowanie wszystkich typów,
mount wywołany z typem TYP uruchamia program
/sbin/mount.TYP (jeśli takowy istnieje). Ponieważ
rozmaite wersje programu smbmount mają różne kon
wencje wywołań, być może /sbin/mount.smb będzie
musiał być skryptem powłoki, który dobierze
właściwe wywołanie.
Typ iso9660 jest domyślny. Jeśli nie poda się opcji
Linux 2.0 14 września 1997 4
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
-t lub jeśli podany zostanie typ auto, to typ sys
temu plików będzie wyszukiwany w superbloku.
(Obsługiwane są adfs, bfs, cramfs, ext, ext2, ext3,
hfs, hpfs, iso9660, jfs, minix, ntfs, qnx4, reis
erfs, romfs, ufs, vxfs, xfs, xiafs) Jeśli test ten
nie powiedzie się, mount próbuje odczytać plik
/etc/filesystems, lub jeśli on nie istnieje,
/proc/filesystems. Wypróbowane zostaną wszystkie
wymienione tam systemy plików, poza tymi które są
oznaczone jako "nodev" (np. devpts, proc i nfs).
Zauważ, że auto może być przydatne dla montowanych
przez użytkownika dyskietek. Utworzenie pliku
/etc/filesystems przydaje się do zmiany kolejności
rozpoznawania (np. do próbowania vfat przed msdos)
lub w przypadku stosowania modułu autoloadera.
Uwaga: rozpoznawanie używa heurystyki (obecność
odpowiedniej `magii') i może rozpoznać zły rodzaj
systemu plików.
Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy
rozdzielonej przecinkami. Lista typów systemów
plików może być poprzedzona słowem no aby określić
systemy plików, na których żadna akcja nie powinna
być wykonywana. (Może to mieć znaczenie z opcją
-a.)
Na przykład, polecenie:
mount -a -t nomsdos,ext
montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które
są typu msdos lub ext.
-o Opcje podaje się flagą -o, po której następuje odd
zielony przecinkami ciąg opcji. Niektóre z tych
opcji są użyteczne tylko jeśli pojawiają się w
pliku /etc/fstab. Poniższe opcje dotyczą dowolnego
montowanego systemu plików (choć nie każdy z sys
temów plików faktycznie je honoruje, np. opcja sync
obecnie wpływa tylko na ext2, ext3 i ufs):
async Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego
systemu plików powinny być wykonywane asyn
chronicznie.
atime Przy każdym sięgnięciu do pliku aktualizuje
czas dostępu zapisany w i-węźle. Tak jest
domyślnie.
auto System plików może być montowany opcją -a.
defaults
Używa opcji domyślnych: rw, suid, dev, exec,
auto, nouser i async.
Linux 2.0 14 września 1997 5
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
dev Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i
znakowe na danym systemie plików.
exec Zezwala na uruchamianie binariów.
noatime
Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i-
węźle położonym na tym systemie plików (np.
w celu uzyskania szybszego dostępu do bufora
wiadomości, co przyspiesza działanie ser
werów grup dyskusyjnych).
noauto Dany system plików może być montowany tylko
jawnie (np. opcja -a nie spowoduje jego
zamontowania).
nodev Nie interpretuje specjalnych urządzeń
blokowych ani znakowych na systemie plików.
noexec Nie pozwala na uruchamianie żadnych binariów
z tego systemu plików. Opcja ta może być
użyteczna dla serwera, który ma systemy
plików zawierające binaria dla architektur
innych niż jego własna.
nosuid Nie pozwala na działanie bitów set-user-id i
set-group-id. (Wygląda na bezpieczną, ale w
rzeczywistości raczej taka nie jest jeśli
zainstalowano suidperl(1).)
nouser Zabrania zwykłemu użytkownikowi (tzn. innemu
niż root) montowania systemu plików. Tak
jest domyślnie.
remount
Usiłuje ponownie zamontować już zamontowany
system plików. Często używane do zmiany flag
montowania systemu, szczególnie aby
umożliwić zapis na systemach tylko dla
odczytu. Nie zmienia urządzenia ani punktu
montowania.
ro Montuje system plików w trybie tylko dla
odczytu.
rw Montuje system plików w trybie odczytu i
zapisu.
suid Umożliwia działanie bitom set-user-id i set-
group-id.
sync Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego
systemu plików powinny być wykonywane syn
chronicznie.
Linux 2.0 14 września 1997 6
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
user Pozwala na zamontowanie tego systemu plików
przez zwykłego użytkownika. Opcja ta imp
likuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba
że są przesłaniane przez następne opcje, jak
w linii user,exec,dev,suid).
users Pozwala każdemu użytkownikowi na zamontowanie i
odmontowanie tego systemu plików. Opcja ta imp
likuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są
przesłaniane przez następne opcje, jak w linii
user,exec,dev,suid).
encryption
Określa używany algorymt kodowania. Używane w
połączeniu z opcją loop.
keybits
Określa rozmiar klucza używanego w algorytmie
kodowania. Używane w połączeniu z opcjami loop i
encryption.
OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW
Następujące opcje stosuje się tylko do określonych sys
temów plików. Uporządkowaliśmy je według systemu plików.
Wszystkie występują po fladze -o.
Opcje montowania dla adfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie
plików (domyślnie: uid=gid=0).
ownmask=wartość i othmask=wartość
Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, 'właściciela'
i 'innych' (domyślnie, odpowiednio: 0700 i 0077).
Zobacz także /usr/src/linux/Documentation/filesys
tems/adfs.txt.
Opcje montowania dla affs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików
(domyślnie: uid=gid=0), lecz opcje uid lub gid bez
podanej wartości pobierają uid i gid bieżącego pro
cesu).
setuid=wartość i setgid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.
mode=wartość
Ustawia prawa wszystkich plików na wartość & 0777,
nie zważając na oryginalne prawa. Dodaje prawa
przeszukiwania dla katalogów, które mają prawo
Linux 2.0 14 września 1997 7
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
odczytu. Wartość jest podawana ósemkowo.
protect
Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu
plików.
usemp Ustawia uid i gid korzenia systemu plików na uid i
gid punktu montowania, aż do pierwszego sync lub
umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...
verbose
Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.
prefix=napis
Przedrostek używany przed nazwą wolumenu, przy
podążaniu za dowiązaniem.
volume=napis
Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed
'/' przy podążaniu za dowiązaniem symbolicznym.
reserved=wartość
(Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na
początku urządzenia.
root=wartość
Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root
block).
bs=wartość
Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512,
1024, 2048, 4096.
grpquota / noquota / quota / usrquota
Opcje te są przyjmowane, lecz są ignorowane. (Jed
nakże narzędzia przydziałów dyskowych (quota) mogą
reagować na takie łańcuchy w /etc/fstab.)
Opcje montowania dla coherent
Brak.
Opcje montowania dla devpts
devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym
w /dev/pts. W celu uzyskania pseudoterminala, proces
otwiera /dev/ptmx. Jest mu wówczas udostępniany numer
pseudoterminala; podporządkowany pseudoterminal jest
dostępny jako /dev/pts/<numer>.
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela lub grupę nowotworzonych PTY
według zadanych wartości. Jeśli nie podano
żadnych, to zostaną nadane UID i GID procesu
Linux 2.0 14 września 1997 8
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
tworzącego. Na przykład, jeśli mamy grupę tty o
GID=5, to gid=5 spowoduje, że nowotworzone PTY będą
należeć do grupy tty.
mode=wartość
Nadaje trybowi nowotworzonych PTY zadaną wartość.
Domyślnie jest to 0600. Wartość mode=620 i gid=5
powoduje, że dla nowoutworzonych PTY będzie
domyślnie "mesg y".
Opcje montowania dla ext
Brak. Zauważ, że system plików `ext' jest przedawniony.
Nie używaj go. Od Linuksa wersji 2.1.21 kod źródłowy
jądra nie zawiera już extfs.
Opcje montowania dla ext2
System plików `ext2' jest standardowym systemem plików
Linuksa. Z powodu błędu jądra, może być montowany z dowol
nymi opcjami montowania (poprawiono w Linuksie 2.0.4).
bsddf / minixdf
Ustala zachowanie dla funkcji systemowej statfs.
Zachowanie minixdf to zwracanie w polu f_blocks
całkowitej ilość bloków systemu plików, podczas gdy
zachowaniem bsddf (które jest domyślne) jest odej
mowanie nadmiarowych bloków używanych przez ext2 i
niedostępnych dla przechowywania plików. Tak więc
% mount /k -o minixdf; df /k; umount /k
Filesystem 1024-blocks Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6 2630655 86954 2412169 3% /k
% mount /k -o bsddf; df /k; umount /k
Filesystem 1024-blocks Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6 2543714 13 2412169 0% /k
(Zauważ, że ten przykład pokazuje, że można dodać opcje
wiersza poleceń do opcji podanych w /etc/fstab.)
check / check=normal / check=strict
Ustawia poziom sprawdzania. Gdy ustawiona jest
przynajmniej jedna z tych opcji (a check=normal
jest ustawiane domyślnie), podczas montowania
sprawdzane są i-węzły i bitmapy bloków (co na dużym
dysku może zabrać pół minuty lub coś koło tego i
jest raczej nieprzydatne). Przy dokładnym (strict)
sprawdzaniu, dealokacja bloków sprawdza, czy blok
do zwolnienia leży w strefie danych.
check=none / nocheck
Bez sprawdzania. Tak jest szybko. Najnowsze jądra
nie mają już opcji sprawdzania - kontrola za pomocą
Linux 2.0 14 września 1997 9
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
e2fsck(8). ma więcej sensu.
debug Wypisuje informacje diagnostyczne przy każdym
(re)montowaniu.
errors=continue / errors=remount-ro / errors=panic
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu. (Albo
ignoruje błędy, zaznaczając tylko system plików
jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje
system plików na tylko do odczytu, albo panikuje i
zatrzymuje system.) Domyślne ustawienie jest
wpisane w superbloku systemu plików i może być
zmienione za pomocą tune2fs(8).
grpid lub bsdgroups / nogrpid lub sysvgroups
Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid)
otrzyma nowo utworzony plik. Gdy ustawiony jest
grpid, to pobiera gid katalogu, w którym jest
utworzony; w przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze
fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma ustaw
iony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu
rodzicielskiego i dodatkowo otrzymuje bit setgid,
jeśli sam jest katalogiem.
resgid=n i resuid=n
System plików ext2 rezerwuje pewną ilość wolnego
miejsca (domyślnie 5%, zobacz mke2fs(8) i
tune2fs(8). Opcje te określają, kto może używać
zarezerwowanych bloków. (Ogólnie: każdy, kto ma
podany uid lub należy do podanej grupy.)
sb=n Zamiast bloku 1, jako superbloku używa bloku n.
Może to być przydatne, gdy system plików został
uszkodzony. Zazwyczaj kopie superbloku znajdują się
co 8192 bloków: w bloku 1, 8193, 16385, ... (Dlat
ego na dużym systemie plików istnieją setki, lub
nawet tysiące kopii superbloku. Od wersji 1.08,
mke2fs ma opcję -s (sparse superblock), redukującą
liczbę zapasowych superbloków, a od wersji 1.15
jest ona domyślna. Zauważ, że może to oznaczać, że
systemy plików typu ext2 stworzone przez nowe
mke2fs nie mogą być montowane do zapisu pod Linuk
sem 2.0.*.) Liczba bloków podawana jest w jednos
tkach 1k. Dlatego, aby użyć logicznego bloku 32768
na systemie plików z blokami o rozmiarze 4k, należy
podać "sb=131072".
grpquota / noquota / quota / usrquota
Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.
nouid32
Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania
zgodności ze starszymi jądrami, które przechowują i
oczekują wartości 16-bitowych.
Linux 2.0 14 września 1997 10
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
Opcje montowania dla ext3
System plików `ext3' jest wersją systemu ext2,
uzupełnioną o dziennik (journal). Przyjmuje takie same
opcje jak ext2 oraz dodatkowo:
journal=update
Aktualizuje dziennik systemu plików ext3 do obec
nego formatu.
journal=inum
Jeżeli dziennik już istnieje, ta opcja jest
ignorowana. W przeciwnym wypadku, określa numer i-
węzła, który reprezentuje dziennik systemu plików
ext3; ext3 utworzy nowy dziennik, nadpisując starą
zawartość pliku, który zajmuję i-węzeł o numerze
inum.
noload Podczas montowania nie ładuje dziennika systemu
plików ext3.
data=journal / data=ordered / data=writeback
Określa tryb zapisywania dziennika dla plików. Dzi
ennik dla metadanych zawsze jest tworzony.
journal
Wszystkie dane są zapisywane do dziennika
zanim zostaną zapisane do głównego systemu
plików.
ordered
Domyślny tryb. Wszystkie dane są zapisywane
bezpośrednio do głównego systemu plików
zanim ich metadane zostaną zapisane do dzi
ennika.
writeback
Nie jest zachowywany porządek danych - mogą
one zostać zapisane do głównego systemu
plików po zapisaniu metadanych do dziennika.
Data ordering is not preserved - data may be
written into the main file system after its
metadata has been committed to the journal.
Chodzą słuchy, że jest to opcja zapewniająca
największą wydajność. Zachowuje inte
gralność systemu plików, jednakże po krachu
systemu i odtwarzaniu dziennika w plikach
mogą się pojawić stare dane.
Opcje montowania dla fat
(Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale
wspólną częścią systemów plików msdos, umsdos i vfat.)
Linux 2.0 14 września 1997 11
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
blocksize=512 / blocksize=1024 / blocksize=2048
Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512).
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików
(domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie
występują). Domyślnie przyjmuje się wartość umask
bieżącego procesu. Wartość jest podawana ósemkowo.
check=wartość
Można wybrać trzy stopnie:
r[elaxed]
Akceptowane i równoważne sobie są zarówno
wielkie, jak i małe litery. Części długich
nazw są obcinane (np. verylongname.foobar
staje się verylong.foo), początkowe i
wtrącone spacje są akceptowane jako część
nazwy (nazwa i rozszerzenie).
n[ormal]
Podobnie jak "relaxed", lecz wiele znaków
specjalnych (jak *, ?, <, spacje, itp.) jest
odrzucanych. Tak jest domyślnie.
s[trict]
Jak "normal", lecz nazwy nie mogą zawierać
długich części i znaków specjalnych, które
czasem są używane pod Linuksem, lecz nie są
akceptowane przez MS-DOS (+, =, spacje itp.)
codepage=wartość
Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej
nazwy w systemach plików FAT i VFAT. Domyślnie
stosowana jest strona kodowa 437.
conv=b[inary] / conv=t[ext] / conv=a[uto]
System plików fat może dokonywać konwersji
CRLF<-->NL (format tekstowy MS-DOS na format tek
stowy UNIX) w jądrze. Dostępne są następujące tryby
konwersji:
binary brak konwersji. Domyślne.
text Konwersja CRLF<-->NL wykonywana dla wszyst
kich plików.
auto Konwersja CRLF<-->NL dla wszystkich plików,
które nie mają "ogólnie znanego rozszerzenia
binarnego". Listę znanych rozszerzeń można
znaleźć na początku fs/fat/misc.c (w wersji
Linux 2.0 14 września 1997 12
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
2.0, na liście są: exe, com, bin, app, sys,
drv, ovl, ovr, obj, lib, dll, pif, arc, zip,
lha, lzh, zoo, tar, z, arj, tz, taz, tzp,
tpz, gz, tgz, deb, gif, bmp, tif, gl, jpg,
pcx, tfm, vf, gf, pk, pxl, dvi).
Programy, które dokonują obliczonych lseek-ów, nie
będą zadowolone z konwersji. Niektórzy ludzie utra
cili dane przez tę translację. Strzeżcie się!
Dla systemów zamontowanych w trybie binarnym,
dostępne są narzędzia konwersji (fromdos/todos).
cvf_format=moduł
Wymusza na sterowniku stosowanie modułu CVF (Com
pressed Volume File) cvf_moduł zamiast automaty
cznego wykrywania. Jeżeli jądro obsługuje kmod, to
opcja cvf_format=xxx steruje także ładowaniem na
żądanie modułu CVF.
cvf_option=opcja
Opcja przekazywana do modułu CVF.
debug Włącza flagę debug. Wypisana zostanie wersja i
lista parametrów systemu plików (te dane wypisywane
są też jeśli parametry są niespójne).
fat=12 / fat=16 / fat=32
Określa fat 12-, 16- lub 32-bitowy. To przesłania
procedurę automatycznego wykrywania typu FAT.
Używaj ostrożnie!
iocharset=wartość
Zestaw znaków używany do konwersji między znakami
8-bitowymi a 16-bitowymi znakami Unikodu. Domyślnym
jest iso8859-1. Długie nazwy plików są prze
chowywane na dysku w formacie Unicode.
quiet Włącza flagę quiet (cicho). Próby chown lub chmod
nie zwracają błędów, chociaż się nie udają. Używaj
ostrożnie!
sys_immutable, showexec, dots, nodots, dotsOK=[yes|no]
Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa
lub DOS-u na systemie plików FAT.
Opcje montowania dla hpfs
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików
(domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).
umask=wartość
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie
Linux 2.0 14 września 1997 13
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego
procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
case=lower / case=asis
Konwertuje wszystkie nazwy plików na małe litery
lub pozostawia bez zmian. (Domyślnie: case=lower.)
conv=binary / conv=text / conv=auto
Dla conv=text, usuwa losowe znaki CR (konkretnie
wszystkie, po których występuje NL) podczas odczytu
pliku. Dla conv=auto, wybiera mniej lub bardziej
losowo między conv=binary i conv=text. Dla
conv=binary, po prostu czyta to, co jest w pliku.
Tak jest domyślnie.
nocheck
Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole
spójności.
Opcje montowania dla iso9660
Normalne nazwy plików iso9660 pojawiają się w formacie 8.3
(tzn. występują DOS-owe ograniczenia długości nazw
plików), a w dodatku wszystkie znaki pisane są wielkimi
literami. Poza tym nie ma pola właściciela, ochrony,
liczby dowiązań, zastrzeżeń dla urządzeń
znakowych/blokowych, itd.
Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia
wszystkie te uniksopodobne właściwości. Najprościej
mówiąc, dla każdego wpisu katalogowego istnieją w nim
rozszerzenia, które uzupełniają wszystkie informacje. Gdy
używane jest Rock Ridge, system plików jest nieodróżnialny
od normalnego uniksowego systemu plików (poza tym, że jest
tylko do odczytu, oczywiście).
norock Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet
jeśli są dostępne. Zob. map.
nojoliet
Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy
Microsoft, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.
check=r[elaxed] / check=s[trict]
Z check=relaxed, nazwa pliku przed dokonywaniem
podglądu jest najpierw przekształcana na małe
litery. Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem
z norock i map=normal. (Domyślnie: check=strict.)
uid=wartość i gid=wartość
Nadaje wszystkim plikom systemu plików wskazany
identyfikator użytkownika i grupy, być może
przesłaniając informacje znalezione w rozszerzeni
ach Rock Ridge. (Domyślnie: uid=0,gid=0.)
Linux 2.0 14 września 1997 14
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
map=n[ormal] / map=o[ff] / map=a[corn]
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, normalna
translacja nazwy odwzorowuje wielkie litery ASCII
na małe, porzuca kończące `;1' i zamienia `;' na
`.'. Z map=off nie jest dokonywana konwersja nazw.
Zobacz norock. (Domyślnie: map=normal.) map=acorn
jest podobne do map=normal, ale stosuje także
rozszerzenia Acorn, jeśli występują.
mode=wartość
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, nadaje
wszystkim plikom wskazane prawa. (Domyślnie: prawa
dla odczytu dla wszystkich.) Od Linuksa 2.1.37 nie
trzeba już podawać trybu dziesiętnie. (Tryb
ósemkowy jest wskazywany przez 0 na początku).
unhide Pokazuje również pliki ukryte i związane.
block=[512|1024|2048]
Ustawia rozmiar bloku we wskazanym wolumenie.
(Domyślnie: block=1024.)
conv=a[uto] / conv=b[inary] / conv=m[text] / conv=t[ext]
(Domyślnie: conv=binary.) Od Linuksa 1.3.54 opcja
ta już nie działa. (A niebinarne ustawienia bywały
bardzo niebezpieczne, często prowadziły do
milczącego niszczenia danych).
cruft Jeśli starszy bajt długości pliku zawiera inne
śmieci, warto ustawić tę opcję montowania, aby był
ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar
pliku nie może być większy niż 16MB. Opcja `cruft'
jest ustawiana automatycznie jeśli cały CDROM ma
dziwny rozmiar (ujemny lub większy niż 800 MB).
Jest też ustawiana, gdy numery sekwencyjne wolumenu
są inne niż 0 lub 1.
session=x
Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych. (Od
2.3.4.)
sbsector=xxx
Sesja zaczyna się od sektora xxx. (Od 2.3.4.)
Opcje montowania dla miniksa
Brak.
Opcje montowania dla msdos
Zobacz opcje dla FAT. Jeśli system plików msdos wykryje
niespójność, zgłasza błąd i ustawia system plików na tylko
dla odczytu. System plików może być znowu dostępny do
zapisu przez ponowne zamontowanie.
Linux 2.0 14 września 1997 15
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
Opcje montowania dla ncp
Tak jak przy nfs, implementacja ncp oczekuje binarnego
argumentu (struct ncp_mount_data) funkcji systemowej
mount. Argument ten jest konstruowany przez ncpmount(8), a
bieżąca wersja mount (2.6h) nic nie wie o ncp.
Opcje montowania dla nfs
Zamiast tekstowych napisów opcji, przetwarzanych przez
jądro, system plików nfs oczekuje binarnych argumentów
typu struct nfs_mount_data. Program mount sam z siebie
przetwarza następujące opcje (postaci `cecha=wartość') i
wstawia je do wymienionej struktury: rsize=n, wsize=n,
timeo=n, retrans=n, acregmin=n, acregmax=n, acdirmin=n,
acdirmax=n, actimeo=n, retry=n, port=n, mountport=n, moun
thost=nazwa, mountprog=n, mountvers=n, nfsprog=n,
nfsvers=n, namlen=n. Opcja addr=n jest akceptowana, lecz
ignorowana. Rozpoznawane są również następujące opcje
logiczne, które mogą być poprzedzane słowem no: bg, fg,
soft, hard, intr, posix, cto, ac, tcp, udp, lock.
Szczegóły można znaleźć w nfs(5).
Szczególnie użyteczne opcje obejmują
rsize=8192,wsize=8192
Uczyni to połączenie nfs dużo szybszym niż z
domyślnym buforem wielkości 1024. (NFSv2 nie
działa z większymi wartościami rsize i wsize.)
hard Program sięgający do pliku na zamontowanym systemie
plików NFS zawiesi się, gdy serwer padnie. Procesu
takiego nie da się przerwać ani zabić, chyba że
podano również intr. Gdy serwer NFS stanie się
znowu aktywny, program będzie kontynuował bez
przeszkód od miejsca, w którym był. Prawdopodobnie
tego właśnie chcesz.
soft Opcja ta pozwala jądru na kończenie prób po
upłynięciu zadanego limitu czasu (timeout) jeśli
serwer nfs nie odpowiada przez jakiś czas. Czas
podaje się za pomocą timeo=time. Opcja ta jest
użyteczna, jeśli serwer nfs czasem nie odpowiada
lub jest w trakcie ponownego uruchamiania w momen
cie gdy jakiś proces próbuje uzyskać leżący na nim
plik. Zwykle po prostu powoduje mnóstwo kłopotów.
nolock Nie stosuje blokowania. Nie uruchamia procesu
lockd(8).
Opcje montowania dla ntfs
iocharset=nazwa
Zestaw znaków stosowany przy zwracaniu nazw plików.
W przeciwieństwie do VFAT, NTFS eliminuje nazwy
Linux 2.0 14 września 1997 16
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
zawierające znaki nie dające się przekształcić.
utf8 Do konwersji nazw plików stosuje UTF-8.
uni_xlate=[0|1|2]
Dla 0 (lub `no' albo `false') nie używa specjalnych
kodowania nieznanych znaków Unikodu. Dla 1 (lub
`yes' albo `true') lub 2 używa 4-bajtowych sek
wencji specjalnych w stylu vfat zaczynających się
od ":". Liczba 2 oznacza kodowanie little-endian, a
1 - kodowanie big-endian z odwróconymi bajtami.
posix=[0|1]
jeśli jest włączone (posix=1), to system plików
rozróżnia wielkie i małe litery. Nazwy zastępcze
8.3 są przedstawiane jako dowiązania twarde, a nie
pomijane.
uid=wartość, gid=wartość i umask=wartość
Ustawia prawa plików dla danego systemu. Domyślnie
ich właścicielem jest root i nikt inny nie może ich
czytać.
Opcje montowania dla systemu proc
uid=wartość i gid=wartość
Opcje te są rozpoznawane, lecz o ile wiem, nie mają
żadnego efektu.
Opcje montowania dla reiserfs
Opcje montowania systemu reiserfs są bardziej dokładnie
opisane pod adresem http://www.namesys.com/mount-
options.html.
conv Mówi wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamon
towała wersję 3.5 systemu plików, używając formatu
3.6 dla nowoutworzonych plików. Ten system plików
nie będzie już zgodny z wersją 3.5 narzędzi reis
erfs.
hash=rupasov / hash=tea / hash=r5 / hash=detect
Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowa
nia plików w katalogach.
rupasov
Funkcja haszująca autorstwa Yury Yu.
Rupasova. Jest szybka i zachowuje
lokalizację, mapując nazwy plików bliskie w
porządku leksykograficznym na bliskie sobie
wartości funkcji. Z powodu wysokiego praw
dopodobieństwa kolizji w haszowaniu, ta
opcja nie powinna być używana.
Linux 2.0 14 września 1997 17
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
tea Funkcja Davis-Meyera zaimplementowana przez
Jeremy'ego Fitzhardinge'a. Używa mieszania
permutującego bity w nazwie pliku. Wykazuje
dużą losowość wyników i teoretycznie małe
prawdopodobieństwo kolizji. Może być
używana, jeżeli funkcja r5 powoduje błędy
EHASHCOLLISION.
r5 Zmodyfikowana wersja funkcji rupasov.
Używana domyślnie i jest najlepszym wyborem,
jeżeli system plików nie zawiera dużych kat
alogów i niezwykłych nazw plików.
detect Powoduje, że mount wykryje, która funkcja
mieszająca jest używana, sprawdzając właśnie
montowany system plików, i zapisze tę infor
mację w superbloku systemu reiserfs. Ta
opcja jest użyteczna przy pierwszym montowa
niu systemu plików o starym formacie.
hashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może
powodować w pewnych okolicznościach poprawienie
wydajności systemu.
no_unhashed_relocation
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może
powodować w pewnych okolicznościach poprawienie
wydajności systemu.
noborder
Wyłącza algorytm przydzielania granicznego
wymyślony przez Yury'ego Yu. Rupasova. Może
powodować w pewnych okolicznościach poprawienie
wydajności systemu.
nolog Wyłącza dziennik. Może w pewnych sytuacjach
spowodować nieznaczne podniesienie wydajności sys
temu kosztem utracenia szybkiego odzyskiwania
danych po krachu systemu. Nawet jeśli ta opcja
jest włączona, reiserfs wciąż przeprowadza wszys
tkie operacje związane z dziennikiem, ale go nie
zapisuje. Prace przy implementacji opcji nolog
wciąż trwają.
notail Domyślnie reiserfs przechowuje małe pliki i
`końcówki plików' bezpośrednio w swoim drzewie.
Jest to zachowanie mylące dla nie których narzędzi
użytkowych takich jak LILO(8). Ta opcja wyłącza
pakowanie plików do drzewa.
replayonly
Powtarza transakcje zapisane w dzienniku, ale nie
montuje systemu plików. Głównie używane przez
Linux 2.0 14 września 1997 18
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
reiserfsck.
resize=liczba
Opcje remontowania, która pozwala na rozszerzenie
partycji reiserfs. Z tą opcją reiserfs przyjmuje,
że na urządzeniu jest liczba bloków. Opcja jest
używana z urządzeniami zarządzanymi przez menedżera
logicznych woluminów (LVM). Istniej specjalne
narzędzie resizer, które można pobrać z
ftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs.
Opcje montowania dla romfs
Brak.
Opcje montowania dla systemu smb
Tak jak nfs, implementacja smb oczekuje binarnego argu
mentu (struct smb_mount_data) do funkcji systemowej mount.
Argument ten jest konstruowany przez smbmount(8) a bieżąca
wersja mount (2.9w) nie wie nic o smb.
Opcje montowania dla sysv
Brak.
Mount options for tmpfs
Poniższe parametry akceptują przyrostek k, m lub g dla Ki,
Mi, Gi (binarne kilo, mega oraz giga) i mogą być zmienione
w czasie ponownego montowania.
size=nbytes
Nadpisuje domyślny rozmiar sustemu plików. Rozmiar
może być podany w bajtach i jest zaokrąglany do
stron. Domyślną wartością jest połowa rozmiaru
pamięci.
nr_blocks=
Ustawia liczbę bloków.
nr_inodes=
Ustawia liczbę węzłów.
mode= Określa początkowe prawa dostępu głównego katalogu.
Opcje montowania dla udf
gid= Ustawia domyślną grupę.
umask= Ustawia domyślne umask.
uid= Ustawia domyślnego użytkownika.
Linux 2.0 14 września 1997 19
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
unhide Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.
undelete
Pokazuje na listach pliku usunięte.
strict Ustawia ścisłą zgodność (nieużywane).
utf8 (nieużywane).
iocharset
(nieużywane).
bs= Ustawia rozmiar bloku. (Może nie działać, chyba że
2048.)
novrs Pomija rozpoznawanie numeru sekwencyjnego wolumenu.
session=
Ustawia sesję CD-ROM licząc od 0. Domyślnie: ostat
nia sesja.
anchor=
Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia
(anchor). Domyślnie: 256.
volume=
Przesłania położenie VolumeDesc. (nieużywane)
partition=
Przesłania położenie PartitionDesc. (nieużywane)
lastblock=
Ustawia ostatni blok systemu plików.
fileset=
Przesłania położenie bloku zestawu plików (fileset
block). (nieużywane)
rootdir=
Przesłania położenie katalogu głównego).
(nieużywane)
Opcje montowania dla ufs
ufstype=wartość
UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w
różnych systemach operacyjnych. Problem stanowią
różnice pomiędzy implementacjami. Cechy niektórych
z nich są nieudokumentowane, tak więc trudno
rozpoznać automatycznie typ ufs. Z tego powodu
użytkownik musi określić typ ufs za pomocą opcji
montowania. Możliwe wartości to:
old Stary format ufs, jest to typ domyślny,
Linux 2.0 14 września 1997 20
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
tylko do odczytu.
44bsd Dla systemów plików utworzonych przez system
typu BSD (NetBSD,FreeBSD,OpenBSD).
sun Dla systemów plików utworzonych przez SunOS
lub Solaris na komputerze Sparc.
sunx86 Dla systemów plików utworzonych przez
Solaris na x86.
nextstep
Dla systemów plików utworzonych przez
NeXTStep (na stacji roboczej NeXT) (obecnie
tylko do odczytu).
nextstep-cd
Dla CD-ROM-ów NextStep (block_size == 2048),
tylko do odczytu.
openstep
Dla systemów plików utworzonych przez Open
Step (obecnie tylko do odczytu).
onerror=wartość
Ustala zachowanie w przypadku błędu:
panic Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.
[lock|umount|repair]
Te opcje montowania teraz nic nie robią: po
napotkaniu błędu wypisują tylko komunikat na
konsoli.
Opcje montowania dla umsdos
Zobacz opcje dla msdos. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana
przez umsdos.
Opcje montowania dla vfat
Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje dla fat.
Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez vfat. Pnadto ist
nieją
uni_xlate
Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne
sekwencje unikowe. To umożliwia wykonywanie kopii
zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach, utwor
zonych ze znakami Unikodu. Bez tej opcji, w wypadku
braku możliwości konwersji używane jest '?'.
Znakiem unikowym jest ':', ponieważ na systemie
vfat jest w innych wypadkach niedozwolony. Sek
wencja specjalna, która byłaby użyta dla znaku u,
Linux 2.0 14 września 1997 21
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
gdzie u jest znakiem Unikodu to: ':', (u & 0x3f),
((u>>6) & 0x3f), (u>>12).
posix Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się
tylko wielkością liter.
nonumtail
Zanim zacznie próbować nazwa~nr.roz najpierw
próbuje zrobić krótką nazwę bez numeru kolejnego.
utf8 UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8-bitowego
kodowania Unikodu, który jest wykorzystywany przez
konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego sys
temu plików. Jeśli zostanie ustawione `uni_xlate',
UTF8 jest wyłączane.
Opcje montowania dla xenixa
Brak.
Opcje montowania dla xfs
biosize=rozmiar
Ustawia preferowany rozmiar buforowanego
wejścia/wyjścia (domyślnie 64K). rozmiar musi być
wyrażony jako logarytm (o podstawie 2) pożądanego
rozmiaru I/O. Poprawnymi wartościami tej opcji są
14 do 16, włącznie (tzn. 16K, 32K i 64K bajtów).
Na komputerach z 4K rozmiarem strony, 13 (8K
bajtów) jest również poprawnym rozmiarem. Prefer
owany rozmiar buforowanego I/O można też zmieniać
dla poszczególnych plików, korzystając z funkcji
systemowej ioctl(2).
dmapi / xdsm
Włącza wyróżnione zdarzenia DMAPI (Data Management
API).
logbufs=wartość
Ustala liczbę buforów pamięciowych dziennika (in-
memory log buffers). Poprawne są liczby z zakresu
2-8, włącznie. Domyślna wartość to 8 buforów dla
systemów plików z blokiem o rozmiarze 64K, 4 bufory
dla systemów o bloku 32K, 3 bufory dla systemów o
bloku 16K, i 2 bufory dla wszystkich innych konfig
uracji. Zwiększanie liczby buforów może poprawić
wydajność przy niektórych obciążeniach roboczych
kosztem pamięci wykorzystywanej na dodatkowe bufory
i związane z nimi struktury sterujące.
logbsize=wartość
Ustawia wielkość każdego z buforów pamięciowych
dziennika (in-memory log buffers). Poprawne
wartości to 16384 (16K) i 32768 (32K). Domyślna
Linux 2.0 14 września 1997 22
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
wartość dla komputerów o więcej niż 32MB pamięci to
32768, komputery o mniejszej pamięci stosują
domyślnie 16384.
logdev=urządzenie i rtdev=urządzenie
Używa zewnętrznego dziennika (rejestru metadanych)
i/lub urządzenia czasu rzeczywistego. System plików
XFS ma do trzech części: sekcji danych, sekcji dzi
ennika i sekcji czasu rzeczywistego. Sekcja czasu
rzeczywistego jest opcjonalna, a sekcja dziennika
może być osobna od sekcji danych albo może być w
niej zawarta. Bliższe informacje podaje xfs(5).
noalign
Alokacja danych nie będzie wyrównywana na granicach
jednostki paskowej (stripe unit).
noatime
Podczas odczytu pliku nie są aktualizowane
znaczniki czasu dostępu.
norecovery
System plików zostanie zamontowany bez uruchamiania
odzyskiwania dziennika. Jeśli system ten nie był
poprawnie odmontowany, to możliwe, że montowany w
trybie norecovery będzie niespójny. Część plików
lub katalogów może z tego powodu być niedostępna.
Systemy plików przy włączeniu trybu norecovery
muszą być montowane tylko do odczytu albo mon
towanie się nie powiedzie.
osyncisdsync
Powoduje, że zapisy do plików otwartych z ustawioną
flagą O_SYNC będą się zachowywać jakby zamiast niej
użyto flagi O_DSYNC. Może to dać lepszą wydajność
bez naruszenia bezpieczeństwa danych. Jednakże,
jeśli działa ta opcja, to w przypadku załamania się
systemu mogą zostać utracone aktualizacje
znaczników czasu z O_SYNC.
quota / usrquota / uqnoenforce
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych
(quota) użytkowników i wymuszenie (opcjonalnie)
limitów.
grpquota / gqnoenforce
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych
(quota) grup i wymuszenie (opcjonalnie) limitów.
sunit=wartość i swidth=wartość
Stosowane do określenia jednostki i szerokości
paska dla urządzenia RAID lub wolumenu paskowego.
Wartość musi być podana jako liczba 512-bajtowych
bloków. Jeśli nie podano tej opcji, a system
Linux 2.0 14 września 1997 23
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
plików został utworzony na wolumenie paskowym lub
podczas korzystania z mkfs podano szerokość albo
jednostkę paska dla urządzenia RAID, to funkcja
systemowa mount odtworzy tę wartość z superbloku.
Dla systemów plików utworzonych bezpośrednio na
urządzeniach RAID, opcji tych można użyć do
przesłonięcia informacji z superbloku jeśli po
stworzeniu systemu zmienił się odnośny układ dysku.
Jeśli podano sunit, to opcja swidth jest wymagana i
musi być wielokrotnością wartości sunit.
Opcje montowania dla xiafs
Brak. Chociaż xiafs nic nie dolega, nie jest on używany
zbyt często i nie jest rozwijany. Prawdopodobnie nie
powinno się go używać. Od Linuksa wersji 2.1.21 xiafs nie
występuje już w kodzie źródłowym jądra.
URZĄDZENIE LOOP
Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie
loop. Na przykład, polecenie
mount /tmp/fdimage /mnt -t msdos -o loop=/dev/loop3,blocksize=1024
skonfiguruje urządzenie loop /dev/loop3 tak, by
odpowiadało plikowi /tmp/fdimage, i zamontuje je w /mnt.
Ten typ montowania zna trzy opcje, konkretnie loop, offset
i encryption, które są w rzeczywistości opcjami dla los
etup(8). Jeśli nie podano jawnie urządzenia loop (lecz
tylko opcję `-o loop'), to mount spróbuje znaleźć jakieś
nieużywane urządzenie loop i użyć go. Jeśli nie jest się
tak niemądrym, by zrobić /etc/mtab dowiązaniem symbol
icznym do /proc/mounts, to każde urządzenie loop przy
dzielone przez mount zostanie zwolnione przez umount.
Można też zwalniać urządzenie loop ręcznie, stosując `los
etup -d' -- zobacz losetup(8).
PLIKI
/etc/fstab tabela systemów plików
/etc/mtab tabela zamontowanych systemów plików
/etc/mtab~ plik blokujący
/etc/mtab.tmp plik tymczasowy
ZOBACZ TAKŻE
mount(2), umount(2), fstab(5), umount(8), swapon(8),
nfs(5), xfs(5), e2label(8), xfs(8), mountd(8),
nfsd(8), mke2fs(8), tune2fs(8), losetup(8)
BŁĘDY
Jest możliwe, że uszkodzony system plików spowoduje
załamanie systemu.
Linux 2.0 14 września 1997 24
MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)
Niektóre linuksowe systemy plików nie obsługują -o sync
(systemy ext2 i ext3 obsługują synchroniczne odświeżania
(updates) (a la BSD), gdy zostaną zamontowane z opcją
sync).
Opcja -o remount może nie być w stanie zmienić parametrów
montowania (np. wszystkie parametry ext2fs, poza sb, dają
się zmieniać przy ponownym montowaniu, lecz nie można
zmienić gid czy umask dla fatfs).
HISTORIA
Polecenie mount pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.
Linux 2.0 14 września 1997 25